Een man opent een deur en een vrouw tilt je op: hoho, wacht even, vergeet mijn rugzakje niet.Plots zit je op schoot bij een totaal onbekend mens, ze is aardig, lijkt het, maar je verstaat haar niet.Maakt niet uit,hondentaal lijkt ze te begrijpen dus dáár moet je het van hebben.Dan volgt een lange rit, je rugzakje knelt en je kruipt wat weg.
Ola, weer wordt je ineens opgetild, het voelt wel oké ( als ze nou maar rekening houden met het feit dat je rugzakje kwetsbaar materiaal bevat).Wanneer je rond kijkt en ruikt, is alles totaal onbekend.Een deur wordt geopend en voor je ligt een tuin.Hmmm, even snuffelen, ha, dat lijkt er méér op.Planten, water, zand, stenen, struikjes……
In een hoek onder een boom graaf je een kuiltje, lekker zand, je rolt je op en slaapt, het rugzakje dicht tegen je aan. Wat jou betreft lig je daar morgen nog,maar dat schijnt niet de bedoeling te zijn.
Je wordt naar binnen gehaald en besluit maar eens in een hoek af te wachten.
Een hand reikt af en toe wat te eten aan en zonder enig gevolg mag je het hebben.Nu komt je hondentaal van pas en je vraagt om méér. Nee maar, ze begrijpt het.Dan volgt de eerste nacht en als hond van de straat ken je de gevaren, dus je kruipt onder het bed.Rugzakje ligt in de kamer, was je even vergeten. Slapen zonder rugzakje is nog onmogelijk,maar ja, wat moet je als het donker is. Je zoekt háár op, je gaat naast háár liggen, je neus in haar nek en ineens voelt het zonder rugzakje oké.Tot de volgende ochtend, want hij ligt nog in de kamer en je vindt ‘m terug.Ergens vertrouwd,maar al iets minder zwaar.
Je besluit een aai bij haar te halen, het mág, het kan en weer ontdek je dat het rugzakje wat lichter wordt…
In de ondraaglijke lichtheid van je hondenbestaan breekt een zonnetje door……….
