De rolstoel was voor haar na 1 dag al veilig. Gaf het klikken van het besturingssysteem bij haar de 1e dag nog een paniekreactie, de 2e dag raakte ze eraan gewend omdat ik het klikken continu bleef volhouden, waarop het een normaal geluid voor haar werd. 2 keer klikken werd het signaal “ kom onder de rolstoel uit, want ik ga rijden”. Dit hoort er nu helemaal bij en geeft soms hilarische taferelen. Want onbekenden die Kika onder de rolstoel zien liggen waarschuwen me steevast dat ik vooral niet moet gaan rijden.2 keer klikken en met volle verbazing zien ze haar eronder uit komen.
Voor Kika is het ideaal dat ik en haar schuilplek altijd aanwezig zijn.Er is echter een situatie waarbij het niet handig is: als ik met haar buiten wandel en zij aan de rolstoel aangelijnd zit. Omdat ze nog teveel prikkels vanuit haar omgeving krijgt en nog niet op mij gericht is, wat logisch is voor een getraumatiseerd hondje, schiet ze bij iedere bus, scooter, dichtslaand portier, gillende kinderen en mannen ( want dat is voor Kika het echte gevaar geweest) in paniek onder of zelfs achter de rolstoel.
Oversteken met haar vond ik dan ook nog steeds riskant, want ik zag het voor me: hier de Oranjesingel oversteken, Kika die schrikt van het razende verkeer, wegschiet onder de stoel en er niet meer onderuit wil, terwijl ik midden op de singel sta en het licht voor mij op rood springt…….
Dus geduld hebben en alleen kleine ommetjes in de buurt als ik alleen ben of verder weg als er iemand bij is. Maar sinds gisteren is daar ineens een ommekeer. Na weer een enorme paniekaanval op straat, waarbij ze vast kwam te zitten achter de stoel en verlost moest worden door vreemden, ging daarna ineens een knopje om. Ze ging gemakkelijker lopen. Vandaag de nieuwe poging, en warempel. Ondanks dat ze het nog heel spannend vindt, begint ze het óók leuk te vinden.
Wat ze de laatste 2 weken ook leuk vindt, is op de voetenplanken gaan zitten. Klik ik met de stoel, dan is ze weg, want klikken associeert ze nu eenmaal met “aan de kant gaan”. Vandaag zag ik mijn kans schoon en terwijl ze nog aangelijnd was in huis, liet ik haar komen en beloonde haar met een koekje. Ik hield het riempje vast, klikte…….Ze bleef zitten………ging rijden……. Ze bleef zitten en daar gingen we!
Parmantig zat ze voorop, keek rustig rond op straat en genoot! En ik ook! Toen dacht ze: nu kan ik er meteen ook wel bij gaan liggen, en met haar voorpoten hangend over de voetenplanken, liet madam zich rijden. Na 2 en een half uur trainen, ligt ze nu bij te komen……..
Onder de rolstoel, maar wat een vooruitgang voor dit dappere hondje.
