Diep beneden bevond zich het "mannen-alarm". Zodra er een man in beeld kwam, ging het af en was Kika in geen velden of wegen meer te bekennen. Ook vrouwen met zware stemmen, cq rookstemmen, vielen onder het sein: wegwezen, man in zicht! Dat de mannen in mijn leven geen beulen zijn, maar vriendelijke wezens, met koekjes en sommigen met een hoog knuffelgehalte voor mens én dier, dat deed er niet toe.
Mondjesmaat ging het beter, wilde ze zelfs wel eens een koekje aannemen Dwz: heel langzaam dichterbij sluipen, het koekje in slowmotion aanpakken en heel snel maken dat je weg komt. Arme mannen, hoe ze ook hun best deden, Kika bleef ze wantrouwen. Arme Kika, wat heeft ze meegemaakt.........
Tijdens de vierdaagseweek was het helemaal raak, toen mijn neef en een vriend kwamen logeren. Wat doe je dan? De hele dag onder het bed zitten bibberen,maar háár pret zien hebben, dat houd je niet 5 dagen vol, wanneer je een nieuwsgierige hond bent en toch ook ziet dat de mannen in kwestie niet schreeuwen of gaan slaan, maar je met rust laten, soms een koekje voor je op de grond leggen en in het voorbijgaan je aaien.
Na de vierdaagseweek ging er een knopje om en werd ze vrijer en vrijer, zeker naar vrouwen. En gistermiddag, op het terras bij LUX, met vrienden, bleek het "mannen-alarm" uitgezet. Met de voorpoten op schoot van Hans,maakte ze duidelijk dat ze hem vertrouwde en bij hem op schoot wilde.
En zo geschiedde.
Kika ontdekt dat haar wereld van nu te vertrouwen is.
